In het najaar van 2017 stort ergens in Vlaanderen een journalist in. Hij is een van de duizenden die dat jaar op de welbekende muur smakt: burn-out. Hij weet wat hem te wachten staat. Denkt hij. Tot hij gaandeweg tot de conclusie komt: wáár hebben we het in godsnaam over? ‘Je hebt een burn-out’, klinkt zo ongeveer hetzelfde als: ‘Proficiat, je mag op trektocht door de woestijn.’ Je weet wat een trektocht is en je weet wat een woestijn is. Maar als je niet door een woestijnmens gegidst wordt, maak je de gekste dingen mee en kan je verdomme lang onderweg zijn. Een burn-out is geen cadeau. Het reikt verder dan vermoeidheid. Zit niet alleen in je hoofd. En herstellen is veel meer dan rusten, relaxen, loslaten. In dit boek trekt journalist Marijn Sillis ten strijde tegen de overload aan hippe burn-outonzin en fileert hij de clichés. Hij deelt goudeerlijk zijn eigen emoties, gedachten en inzichten, en gaat het gesprek aan met lotgenoten. Ik dacht dat ik wist wat burn-out was, tot ik er een kreeg is een poging tot schets van het veelkoppige monster dat burn-out is. Het blijft ver weg van overbodig advies en de lege lijstjes met tips en tricks. Marijn Sillis (°1988) werkt al meer dan een decennium als journalist en is sinds 2017 officieel burn-outer. Hij neemt niet graag het woord en ontwikkelde een hekel aan burn-outboeken. En toen schreef hij dit.
