Laat mij toch niet gek zijn

Een fascinerend en verontrustend verhaal van binnenuit over wat krankzinnigheid betekent. Het is schokkend, vol humor en energie ook, onverschrokken persoonlijk – en toont tevens een donkere kant van onze huidige westerse cultuur, die de veroorzaker is van psychische klachten. Het verhaal begint bedrieglijk eenvoudig: een psychiater in gesprek met een patiënt in een Londense kliniek. Sommige patiënten zijn er ernstig aan toe, andere veel minder, sommige blijken na hersenletsel een compleet andere persoonlijkheid te hebben gekregen, andere staan op de rand van psychose, weer andere zijn mogelijk beginnend dement. Maar na verloop van tijd krijg je als lezer het gevoel dat er meer aan de hand is, dat de zaak gecompliceerder is. Dingen uit het leven van de psychiater duiken op, een huwelijkscrisis, de relatie met zijn kinderen, gaandeweg ga je je afvragen wie er in de spreekkamer aan het woord is, de boel lijkt door elkaar te gaan lopen, misschien verwoordt de psychiater via zijn patiënten zijn eigen psychische problemen. Zijn die gesprekken een zelfdiagnose, een beschrijving van zijn eigen traumatische verleden en zijn angst af te dalen in krankzinnigheid?