Zes eeuwen strafrecht. De geschiedenis van het Belgische strafrecht (1400-2000) is de perfecte illustratie van hoe het recht zich voortdurend vormt en wijzigt onder invloed van ideologische, politieke, sociaal-economische en culturele factoren die op een bepaald ogenblik in de maatschappij overheersend zijn.
Het boek schetst het Belgische strafrecht in zijn West-Europese context vanaf de late middeleeuwen tot op heden. Tussen 1400 en 1750 bestond er een strafrecht dat hoofdzakelijk gebaseerd was op religie, traditie en autoriteit. De straffen waren toen gekenmerkt door openbaarheid en gerichtheid op het lichaam. Vanaf 1750 leverde het gedachtegoed van de Verlichting een scherpe kritiek op dit oude strafrecht, waarvan vooral de wreedheid en willekeur werden aangeklaagd. Die kritiek mondde uiteindelijk, mede onder invloed van de Franse Revolutie, uit in een nieuw, rationalistisch strafrecht dat zijn neerslag vond in het Belgische strafwetboek van 1867. Vanaf 1880 kantelde evenwel het rationalistische mensbeeld, wat leidde tot een aantal belangrijke bijzondere strafwetten bovenop het strafwetboek van 1867, die uitgingen van een totaal andere filosofie. Naast de "homo economicus" had men nu ook aandacht voor de "homo criminalis" en de "homo sociologicus". Het gevolg is dat wij nu een strafrecht met meerdere gezichten kennen.
In het boek wordt ingegaan op de vier fundamentele vragen van elk strafrecht: Wie straft? Wat straft men? Hoe straft men? En waarom straft men? Er wordt bijzondere aandacht besteed aan het probleem van de doodstraf, de zelfmoord, het hekserijmisdrijf en de persmisdrijven.
Dit boek is eveneens verkrijgbaar als e-book.
