Reis naar het einde van de nacht

In 1932 verschenen, beschrijft deze roman een reis door de wereld van de uitzichtloosheid en het absurde van het leven, in een voor die tijd volkomen nieuwe stijl, met gebruik van de gesproken taal (grof, cynisch) en ontwrichting van de zinsconstructie. Aan de orde komen de waanzin van de Eerste Wereldoorlog, de hebzucht van kolonisten in Afrika, de eenzaamheid in New York, de machteloosheid van de kleine man in Parijs, en vooral de achterdocht, bekrompenheid en het egoïsme in de maatschappij, waarin steeds dezelfden de dupe zijn. De mens wordt op genadeloze wijze ontleed. De auteur greep destijds net naast de Prix Goncourt, maar zijn rivalen uit die tijd zijn al lang dood en voorgoed vergeten, terwijl hij, ondanks beschuldigingen van fascisme en antisemitisme naar aanleiding van enkele pamfletten van zijn hand, nog steeds veel gelezen wordt en als voorbeeld diende voor bijvoorbeeld Gerard Reve. In een zeldzaam meeslepende stijl en in de-taal-van-het-volk laat hij zien dat oorlog en andere ellende het best bestreden kunnen worden door ze te ontleden tot op het bot.